Z encyklopedii WIEM: Fizjografia, charakterystyka warunków naturalnych danego
obszaru obejmująca klimat, stosunki wodne, rzeźbę terenu, budowę geologiczną,
świat zwierzęcy i roślinność.
Położenie i
krajobraz
Do góry strony Wieś Draganowa pod względem geograficznym położona jest w
Beskidzie Niskim, a pod względem administracyjnym wchodzi w skład gminy
Chorkówka w województwie podkarpackim.
Współrzędne geograficzne Draganowej: +49° 35' 60.00", +21° 37' 58.80"
Draganowa obejmuje obszar 4,63 km2. Od
północy graniczy z Sulistrową, od północnego wschodu z Kobylanami i Pałacówką,
od południa z Górami Iwielskimi (Helenówką) i Głojscami. Granica
północno-zachodnia i południowo-zachodnia opiera się o Makowiska i Łysą Górę.
Łazy czyli Osikowa Góra (435,8 n.p.m.) to najwyższe wzniesienie w Draganowej.
Przez wieś przepływa rzeka Iwelka. Miejscowi nazywają ją w górnym biegu Hyrową,
w średnim Iwliskami, zaś w dolnym Iwlą - Iwelką. Swoje źródła ma w Chyrowej u
północno-wschodniego podnóża góry Krzemionki. Do Iwelki w Draganowej wpada sześć
potoków. Są cztery mosty oraz wyspa, na której rosną olchy.
W ukształtowaniu powierzchni wsi i jej najbliższych okolic przeważają wzgórza
pokryte lasami mieszanymi, które urozmaicają naturalny krajobraz. Draganowa jest
wsią zwartą, ciągnącą się po obydwu stronach drogi biegnącej w kierunku
północnym i południowym. Droga posiada asfaltową nawierzchnię. Daje połączenie z
sąsiadującymi od południa Głojscami, a dalej w kierunku wschodnim z Duklą i w
kierunku zachodnim z Nowym Żmigrodem. Na północ biegnie przez wieś Sulistrową w
kierunku Wietrzna, Toków i Chorkówki. Odległość od najbliższego miasteczka Dukli
wynosi 9 km, a od miasta powiatowego Krosna, przez Chorkówkę 18 km.
Poniżej fragment mapy turystyczno-nazewniczej z opisem krajoznawczym Wojciecha
Krukara
"Dukla i okolice" skala 1:40000 (wyd. PiTR, Warszawa 2000 ISBN-83-86240-52-0)
. Aby zobaczyć tę mapę w powiększeniu, kliknij w obrazek:
Sama wieś leży w dolinie pomiędzy dwoma
wzniesieniami, porosłymi częściowo krzewami, wykorzystanymi pod uprawę zbóż i
roślin okopowych. Na granicy Draganowej z Sulistrową wzniesienia łagodnieją,
przechodząc w teren prawie równinny. Draganową zalicza się wg.
Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi oraz Instytutu Uprawy Nawożenia i
Gleboznawstwa w Puławach do ONW o specyficznych utrudnieniach -
ONW to Obszar o Niekorzystnych Warunkach gospodarowania (jako jedyna wieś w
gminie Chorkówka - więcej znajdziesz tu:
http://www.lfa.iung.pulawy.pl/index.html ).
Klimat
Do góry strony Pod
względem klimatycznym Draganowa leży w strefie klimatu górskiego. Zimy
najczęściej cechuje stosunkowo krótki okres mrozów, przerywany odwilżami. Lato
trwa od 60 - 70 dni, a zima 100 -110 dni. Początek okresu wegetacyjnego przypada
tu między piątym a dziesiątym kwietnia, a koniec około dwudziestego piątego
października. Długość tego okresu waha się w granicach od 200 - 210 dni. Pokrywa
śnieżna utrzymuje się od 90-150 dni. Średnia suma opadów wynosi 730 mm rocznie.
Średnia ilość dni z burzą w ciągu roku wynosi od 20 - 24. Najbardziej
charakterystyczne dla klimatu lokalnego, na który ma wpływ ukształtowanie
powierzchni, zalesienie i wysokość, są tu bardzo silne wiatry wiejące w zimie z
Przełęczy Dukielskiej. Podobnie jak wiatr halny, są suche i przynoszą odwilż. W
obrębie wsi siła wiatru maleje, ze względu na zagłębienie, w którym ona leży.
Wiatry tworzą ogromne zaspy śnieżne, które często zalegają do końca kwietnia,
zrywają glebę i gromadzą ją na zaspach. Wiatry zachodnie hamowane są tu przez
stosunkowo duże wyniosłości, bezpośrednio przylegające do wsi. Flora
Do góry strony Do II
Wojny Światowej okolice Draganowej podobnie jak cały Beskid Niski pokryte były
lasami mieszanymi. Rabunkowa polityka prowadzona przez Niemców doprowadziła do
zniszczenia bogatego drzewostanu. Zachował się jedynie mały obszar lasu
mieszanego, ciągnącego się po wschodniej stronie wioski o łącznym obszarze 1.92
ha. Obecnie jest to młody las, ponieważ wyrąbano stare drzewa liczące ponad 100
lat. W lasach mieszanych przeważają buki i jodły oraz sosna i świerk. Poza tym
spotyka się brzozy, lipy, graby, jesiony, jawory, dęby i olchy. Te ostatnie
porastają brzegi płynących przez wieś strumyków i noszą pospolitą nazwę "olszynki".
Podszycie lasu stanowią: maliny, jeżyny, czarne jagody zwane borówkami oraz
poziomki. Rosną również różne gatunki paproci, oraz mchów i wrzosów. Z roślin
kwiatowych najwcześniej zakwitają przebiśniegi, sasanki, zawilce, pierwiosnki,
kaczeńce, przylaszczki i fiołki. Na wylesionych pagórkach spotyka się krzaki
jałowca, głogu, tarniny, dzikiej róży, a nawet cisa. W licznych wąwozach,
miedzach i potokach otaczających wieś od wschodu zakwitają w maju dzikie
czereśnie, które już z daleka przyciągają wzrok swoją bielą. Natomiast jesienią
zdobią krajobraz złocistymi barwami. W samej wsi jest sporo drzew owocowych,
przeważają jabłonie i grusze. Poza tym spotyka się wierzby, lipy, topole,
kasztany. Ludzie często sadzą lipy, wykorzystując na herbatę kwiat tego drzewa.
Poniżej zdjęcie jedynego pomnika przyrody w Draganowej: starego 150-letniego
dębu o obwodzie 3,16 m iwysokości 19 m.Dąb rośnie w pobliżu gospodarstwa Edwarda
Sagały.
Przy domach rosną krzewy bzów
oraz jaśminu i róży. Na miedzach i łąkach spotyka się również lecznicze zioła:
żywokost lekarski, świetlik łąkowy, pięciornik gęsi, dziurawiec, a przy domach
rumianek, rutę i piołun. W miejscach wilgotnych, często nad strumykiem żółci się
wiosną podbiał i skrzyp polny. Przy domach można spotkać krzaki porzeczek,
agrestu oraz truskawek.
Fauna
Do góry strony Lasy otaczające Draganową dają doskonałe warunki dla życia zwierząt
dzikich, drapieżnych i szkodników. Do zwierząt tych należy wilk odwiedzający
zimową porą osiedla ludzkie i zabierający owce oraz psy uwiązane na łańcuchu.
Drugim, który rozmnożył się ostatnio gromadnie, jest dzik. Czyni on wielkie
szkody głównie na polach ziemniaczanych. Częstym gościem również bywa lis, który
podczas nocnych wypraw wybiera kury z kurników. Spotkać można też kunę domową i
leśną oraz tchórza, a z pokrewnych laskę, gronostaja, norkę i wydrę. W letnie
noce na pola zasiane owsem schodzi z lasów jeleń. Na polach i w lasach żyją
pospolite gryzonie: zające, wiewiórki, myszy, szczury, chomiki. Z owadożernych
występują natomiast: kret, jeż, gacek. Z ptaków drapieżnych pospolity jest
jastrząb gołębiarz, myszołów, puszczyk i puchacze, z łażących: kukułka, dudek,
dzięcioły, z łuszczaków: wróbel, zięba, szczygieł, trznadel, gil, czyżyk,
skowronek, wrona, gawron, sroka, sójka, szpak, jaskółka, pliszka, drozd, słowik,
sikorka, wilga, gołąb, turkawka, kuropatwa, bocian biały, czajka oraz kaczka. Z
gadów żyją tu: żmija, zaskroniec, jaszczurka zwinka i padalec, a z płazów żaba,
ropucha, salamandra i traszka. Spotykamy tu także małże. Świat owadów
reprezentują: mszyce, pszczoły, trzmiele, osy, szerszenie, mrówki, chrabąszcze,
majki i biedronki. Żyją tu również robaczki świętojańskie, muchy, bąki, komary,
mole, bielinki, świerszcze, koniki polne, pająki, raki i dżdżownice. Do
osobliwych gatunków należy zaliczyć często widywanego tu bociana czarnego.
"W grudniu 2003 roku Wojewódzki Konserwator Przyrody w Rzeszowie
otrzymał informację, że we wsi Draganowa w powiecie krośnieńskim wśród zabudowań
gospodarskich znaleziono martwego rysia. Powiadomione zostały służby Zarządu
Karpackich Parków Krajobrazowych w Krośnie, straż Magurskiego Parku
Krajobrazowego oraz Powiatowy Inspektorat Weterynarii w Krośnie. Przedstawiciele
tych instytucji natychmiast pojechali do Draganowa. Pośród gęstej zabudowy wsi,
pomiędzy budynkiem mieszkalnym a zabudowaniem gospodarczym leżał wychudzony,
martwy ryś. Oględziny wykluczyły atak kłusowników, a wychudzenie wskazywało
raczej na chorobę. Miejsce znalezienia rysia zdezynfekowano i zwierzę poddano
badaniom w Wojewódzkim Inspektoracie Weterynarii w Krośnie. Mieszkańcy wsi
obawiali się, że to może być wścieklizna. Okazało się, że przyczyną śmierci
rysia był włosień kręty, obleniec z gromady nicieni, pasożyt wielu gatunków
ssaków (m.in. dzika, lisa, szczura, psa). Zdziwienie budzi obecność rysia w
środku ludzkiej osady. Rysie związane są z lasem i prowadzą niezwykle skryty
tryb życia. Może instynkt nakazał mu szukać ratunku u swego prześladowcy? Jeśli
tak, byłby to kolejny przypadek kiedy dzikie zwierzę przełamało swój naturalny
strach przed człowiekiem i szukało pomocy w jego środowisku" (fragm. artykułu z czasopisma Przyroda Polska, nr 3/2004).
Poniżej zdjęcie rysia:
